Naar de kust

Met roze sloffen aan is de baas van het Guesthouse al weer druk in de weer. Met een theekokertje uit het jaar prik dat steeds uit elkaar valt aan een aanrechtblad van triplex op houten schragen. Als elk van ons in de gezamenlijke wc/douche combinatie is gewassen worden de doeken van de schalen gehaald en toont de ontbijttafel een keur aan tsinkali, ravioli, oude kaas en andere hoog-calorische ingrediënten.

Vannacht hebben we wonderbaarlijk goed geslapen in de wind van de ventilator op krakende bedden met een lakentje. En na dit ontbijt kunnen we er weer tegen. Met moeite kunnen we 10 Lari (plm €3,-) fooi achterlaten, zodat het geheel van slapen en ontbijten voor twee, inclusief knuffel en kruisjes slaan, op een €20,- komt te staan. Hoe durven ze.

In het wonderbaarlijk levendige centrum van Zugdidi, inclusief werkende (!) fontein, bepalen we de route van vandaag. Lekker kort zodat we veel kunnen zien. We gaan via industrie- en havenstad Poti via het nationale park Kolkheti langs Batumi naar Gori, net voor de Turkse grens.

Zo gezegd zo gedaan. De weg is vlak en rustig. Na Kobi/Chobi, waar we kort stoppen voor een bombastisch gebouw (cultureel centrum) slaan we af voor een leuke binnendoor weg met veel mooie landhuizen/boerderijen. Sommige staan op pootjes, we weten niet waarom. Mogelijk om kruipende beesten buiten te houden? Soms lijkt het landschap op Nederland, met veel gras, koeien en sloten.

We rijden om het centrum van Poti heen maar zien nog wel veel auto import bedrijven en af en toe een koel-vrieshuis. Daarna komt het nationaal park Kolkheti waar we informatie halen in het informatie centrum. Er zijn tochten mogelijk met speedboot, kajak en groepsboten. Helaas is er geen Engels sprekende gids beschikbaar. Wij besluiten om verder te gaan. In de airconditioned auto is het aangenaam koel. Buiten wordt het allengs warmer en benauwder.

We zijn het er over eens dat wanneer je een nationaal park in Georgie gaat bezoeken, je je moet voorbereiden en er zeker twee of meer dagen voor moet uittrekken. Wandelingen in de bergen, om bij dat meertje of die waterval te komen, kosten vaak meer dan drie uur, dus een dag ben je al gauw kwijt. En daar komen de heen en terugreis nog bij.

Al pratende komen we in de buurt van Batumi. Een stad met een markante skyline van moderne bouwsels. We zetten, met hulp van een mannetje met geel hesje, de auto aan de kant en wandelen eerst langs oude flats en nieuwe hotels, via het Marriot hotel naar het strand. Dan richting de haven waar een kunstig mechanisch draaiend beeld staat, alsmede een reuzenrad, een uitkijktoren met bol en diverse protserige bling bling hotels.

We lopen terug door het warme centrum naar de auto en betalen de resterende drie van de vijf Lari. De man doet bijna een huppelsprong met flikflak voor die 1 Lari fooi. Terwijl hij bijna niet meer kan lopen van ouderdom. Wij zetten onze rit voort richting Gori, waar het volgens Nika en Ana rustig is met weinig toeristen. Hetgeen relatief waar is.

Het eerste hotelletje dat we via internet vonden staat een beetje achteraf, heeft kleine kamers en geen lift. Het volgende hotel staat erbij als een cruiseschip, heeft goede en betaalbare kamers met uitzicht, een lift, een bar aan het zwembad en een zeer spraakvaardige barkeeper. 

Bij de kennismaking met Dave hadden we al gezegd niet te gaan discussieren over het “P”woord en het “R”woord. Echter hebben we onder het genot van bier, tequila en chacha tot laat in de avond gesproken over politiek en religie.

Toen we om 22:00 naar het restaurant wilden goot het van de regen. Onder het afdak van de bar, met een borrel erbij, hadden we daar niets van gemerkt. De regen was warm. Het eten in het restaurantje uitstekend en op de terugweg was het weer droog. Eenmaal weer op ons balkonnetje hebben we teruggekeken op weer een heerlijke geslaagde vakantiedag in Georgië. Met de intentie om meer reclame te maken voor dit uitstekende vakantie land met bewoners die deze aandacht verdienen.