Weer samen.

Kort vooraf: Peter is op 18 mei met de motor vertrokken op weg naar Tbilisi, zie http://eenpersoonsmotorclub.waarbenij.nu en http://eenpersoonsmotorclub.reislogger.nl  
Hij is al een paar dagen in Georgië, de motor is op transport naar Nederland.

Zaterdag ochtend, 15 juni 2019.
Peter begint de dag met het opruimen van het appartement. Overal slingeren tassen, sokken, shirts en schoenen rond. Afwas staat op het aanrecht en ach, je weet wel, het is een echt mannenhuishouden. Na 10 minuten is alles aan kant en opgeruimd en zijn de boodschappen gedaan.

Het is nog vroeg en ik hoef pas om 17:00 op het vliegveld te zijn. Dus ga ik nog eens in Tbilisi wandelen en de buurt verkennen. Ik heb gehoord van de zwavelbaden en wil wel eens weten of dat leuk is. Onderweg kom ik langs oude en nieuwe gebouwen, verrassende winkeltjes en ik ontdek ook een soort ondergrondse markt. Op een pleintje vragen jonge verkopertjes de één na de ander of ik een boottocht wil maken. Als ik keer op keer “No thanks” zeg vraagt er eentje brutaal “Why not?” Mijn non-verbale reactie zorgt ervoor dat hij twee stappen achteruit springt en afdruipt.

Er zijn een aantal badhuizen bij elkaar als een soort wijkje van bakstenen bollen. Ik mag diverse zwavelbaden bezichtigen, de "private rooms" zijn best mooi en luxe en hun geld (€30,- voor een uur inclusief massage/scrubben) best waard. Maar laten we dit genot bewaren voor als we weer samen zijn. Immers komt Odile vandaag aan met het vliegtuig.

Als ik de straat omhoog verder loop kom ik langs een moskee. Naast de moskee is een soort toiletgebouw waar ik mijn handen wil wassen. Er is wat aan de hand. Een man met een mes snijdt een groot stuk vlees door dat door een oude man in een plastic zak wordt gedaan. Ook een bos wol, met bloed besmeurd, gaat in de tas. Gevolgd door een tweetal voorpoten, zo te zien van een lammetje. 

Ik sta stil en kijk rond naar het tafereel. Een jonge man met een peuter op zijn arm komt op me af en vraagt of ik iets zoek, of hij me kan helpen. Ik verontschuldig me want meen dat ik iets religieus verstoor. "Dat is niet het geval", zegt de jonge man. Het was het idee van zijn ouders om een lam te offeren voor de gezondheid van zijn kind, hun kleinkind. Zojuist heeft dit ritueel dus plaatsgevonden en ik mag mijn handen wassen terwijl ik net naast het verse bloed op de grond sta. Dit maakt indruk. Dit is echt het leven en dood in Georgië.

Omdat het nog steeds te vroeg is om naar het vliegveld te gaan loop ik rustig terug naar ons appartement, koop wat fruit voor in het schaaltje en doe een korte siësta. Vervolgens wandel ik opnieuw naar het centrum met het idee om met de bus voor € 0,16 naar het vliegveld te gaan. Echter, in verband met een concert/evenement is het plein van de vrijheid afgesloten en rijden de bussen via een andere route. Dat is niet het enige probleem.

Er is ook een verkeersongeluk gebeurd zodat de brug voor het plein is afgesloten hetgeen heeft gezorgd voor een enorme file op de aan- en afvoerwegen naar het centrum. Al met al rijdt mijn bus dus helemaal niet en moet ik een taxi regelen. Via de Bolt app, een soort Uber, regel ik een taxi. Ook die taxi heeft problemen om door het verkeer te komen. Gelukkig lukt het allemaal en ben ik op tijd op het vliegveld. Het vliegtuig van Odile heeft 15 minuten vertraging en alles komt goed. Kusjes, omhelzing, je kent het wel na elkaar vier weken niet gezien te hebben.

We kopen een telefoonkaart, morgen is zondag en zijn de winkels dicht, en wandelen naar mijn/onze Bolt-taxi die besloten had op ons te wachten. Binnen een half uur zijn we in ons appartement voor douchen en aankleden. Want om 20:00 hebben we afgesproken met Ana en Nika, onze contactpersonen in Tbilisi. Een paar maanden geleden hebben we via Willem en Evert van Mototravel Tbilisi, twee Nederlanders die in Georgië motoren verhuren en reizen organiseren, contact gekregen met Ana. Via whatsapp hebben we informatie uitgewisseld en hebben we hun 4x4 autootje gehuurd. Ook kenden Ana en haar man Nika een airbnb appartementje. 

Als we in het restaurantje zijn aangekomen maken we eindelijk kennis. Het zijn twee enthousiaste jonge mensen, overigens komt hij uit Oekraïne en zij uit Armenië. We hebben we alle tijd voor een goed gesprek, een nadere kennismaking met Georgië en een aantal heerlijke nationale gerechten en omdat Nika en Ana houden van reizen geven ze ons allerlei tips en adressen die op de landkaart worden aangegeven.

Om 23:00 zijn we moe en voldaan terug in ons appartement. Wat een dag. Weer samen. Vakantie!